ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΑΛΛΟΤΕ ΣΤΕΓΑΖΕ ΑΙΘΟΥΣΕΣ ΤΟΥ 1ου ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΡΗΝΙΔΩΝ.

Υπήρξε για πολλά χρόνια, μετά το τέλος του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου και την απελευθέρωση της Ανατολικής Μακεδονίας από τους Βουλγάρους, το κτήριο που στέγαζε κάποια τάξη του 1^ου δημοτικού σχολείου Κρηνίδων. Τα τελευταία χρόνια άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα λόγω της παλαιότητάς του και ήταν φυσικό επακόλουθο πως θα καταρρεύσει. Ίσως να κατέρρευσε η οροφή του κτηρίου, όχι όμως και οι μνήμες. Στόχος δικός μας είναι να περάσει το κτήριο αυτό από το πεδίο την μνήμης σε αυτό της ιστορικής καταγραφής, ώστε να μάθουν και οι νεότερες γενιές πράγματα τα οποία δεν πρόλαβαν να ζήσουν οι ίδιοι, ενδεχομένως και οι γονείς τους. Για την ακρίβεια, δεν κατέρρευσε όλο το κτήριο, αλλά η σκεπή του και ό όροφος ( νταβάνι ). Δεν γνωρίζω αν την κατάρρευση υποβοήθησαν οι ιδιοκτήτες της αποθήκης, που άλλοτε στέγαζε αίθουσες διδασκαλίας, για λόγους ασφαλείας. Αν το έκαναν, καλώς έπραξαν διότι υπήρχε κίνδυνος από πιθανή πτώση υλικών. Δεν γνωρίζω ποια ακριβώς χρονιά χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά ως αίθουσα διδασκαλίας. Πάντως από το 1949 και μετά χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια! Μετά το τέλος του πολέμου και του εμφυλίου οι Κρηνίδες υπήρξαν καταφύγιο για μεγάλους πληθυσμούς από το βουνοχώρια των νομών Καβάλλας, Δράμα, Ξάνθης και Σερρών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, όχι μόνο να αυξηθεί ο πληθυσμός του οικισμού, αλλά, όπως ήταν φυσικό επακόλουθο, και των μαθητών.

Έτσι, ο συνολικός αριθμός των μαθητών του 1^ου δημοτικού σχολείου Κρηνίδων ( το αναφέρω ως 1^ο για να γίνει κατανοητό σε ποιο σχολείο αναφερόμαστε. Στην πραγματικότητα, την εποχή εκείνη, υπήρχε ένα μόνο δημοτικό σχολείο στις Κρηνίδες ) ξεπέρασε τους 600 μαθητές, ενώ μία μόνο τάξη, η 2^η τάξη του δημοτικού, έφτασε τους 120 μαθητές! Αυτό δημιούργησε προβλήματα χωροταξίας στο σχολείο, το οποίο αναγκάστηκε να ενοικιάσει κτήρια ώστε να τα χρησιμοποιήσει ως σχολικές αίθουσες. Ένα τέτοιο κτήριο είναι και αυτό των φωτογραφιών που παρουσιάζουμε σήμερα. Δεν γνωρίζω μέχρι ποια χρονιά λειτουργούσε ως σχολική αίθουσα. Πιθανολογώ όμως ο, τι  μετά την λειτουργία του δευτέρου δημοτικού σχολείου Κρηνίδων, τον Ιανουάριο του 1960, σταμάτησε να είναι απαραίτητο στο 1^ο δημοτικό σχολείο. Για την ιστορία  να αναφέρω πως το πρώτο κτήριο που χρησιμοποιήθηκε ως σχολείο, από τους πρόσφυγες εννοώ,  ήταν ένα κτήριο δίπλα στο τζαμί, μάλλον το ιεροδιδασκαλείο

των μουσουλμάνων ( Μεντρεσές ). Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 κατασκευάστηκε το 1^ο δημοτικό, που τότε ήταν τριθέσιο, είχε έναν όροφο, ενώ υπήρχε και μία αίθουσα, αριστερά όπως το κοιτάζουμε, η οποία λειτουργούσε ως μαγειρείο! Η πρώτη κίνηση που έγινε, όταν άρχισε να αυξάνεται δραματικά ο πληθυσμός των Κρηνίδων, ήταν να σηκωθεί ένας ακόμη όροφος στο ήδη υπάρχον κτήριο, ώστε μα γίνει 6θέσιο. Απέκτησε δηλαδή την εικόνα που έχει σήμερα. Το δεύτερο ήταν να κτισθεί άλλη μία αίθουσα δίπλα στα μαγειρεία και να γίνουν και οι δύο αίθουσες, από μαγειρεία.., αίθουσες διδασκαλίας. Παράλληλα ενοικιάσθηκαν κτήρια που χρησιμοποιήθηκαν ως σχολικές αίθουσες. Το 1959 τελείωσε η κατασκευή του 2^ου δημοτικού σχολείου, το οποίο ξεκίνησε να λειτουργεί στα μέσα του σχολικού έτους 1959 – 1960. Για να γίνει κατανοητό, το σχολείο έκλεισε για τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς του 1959 και όταν ξανάνοιξε στις 07 Ιανουαρίου του 1960, οι μισοί μαθητές του 1^ου δημοτικού μεταφέρθηκαν στις  αίθουσες του 2^ου δημοτικού σχολείου Κρηνίδων.

Δρ. Τάσος Σαββίδης

Κρηνίδες Φιλίππων, 13/08/2018