Με αφορμή μια φωτογραφία που έβγαλαν δύο παιδιά το 1948 και μία δεύτερη του 2018, θα επιχειρήσουμε ένα μικρό ταξίδι στην ιστορία του περιαστικού δάσους Κρηνίδων. Μια ιστορία που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον καθώς δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα του πολιτισμού που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες που κατέφθασαν στην περιοχή μας την περίοδο 1910 – 1924. Φυσικά το δασάκι δεν είναι φυσικό αλλά πρόεκυψε από την ανθρώπινη παρέμβαση, δηλαδή με συνεχείς δενδροφυτεύσεις. Το συγκλονιστικό είναι πως η πρώτη δεντροφύτευση έγινε το 1926! Αυτό σημαίνει πως έγινε λίγους μήνες αφότου ήρθαν οι πρόσφυγες στη νέα τους πατρίδα. Αυτό που βρήκαν ήταν μία περιοχή χωρίς ούτε ένα δένδρο. Οι Κονιάροι και οι Γιουρούκοι που ζούσαν στην περιοχή ( οι Έλληνες υπήρχαν αλλά ήταν ελάχιστοι, ήταν νομαδικοί λαοί και δεν είχαν στον πολιτισμό τους έργα τέτοιου είδους. Αυτό διότι, ακριβώς επειδή ήταν νομάδες, είχαν την αίσθηση πως θα φύγουν σε λίγους μήνες. Αίσθηση που την είχαν ακόμα και όταν πέρασαν πολλές δεκάδες χρόνια και παρέμεναν στις Κρηνίδες! Όταν ήρθαν οι πρόσφυγες, ανάμεσα στην πείνα, την ανέχεια και την δυστυχία τους, είχαν και το πολιτισμό τους. Ένας πολιτισμός που τους έδενε πολύ στενά με τη φύση. Δεν άντεξαν την εικόνα των γυμνών δένδρων. Έτσι λοιπόν, από το 1926 ξεκίνησαν μία προσπάθεια να ομορφύνουν τον τόπο τους. Κάθε χρόνο, το σχολείο, αλλά και οι υπόλοιποι κάτοικοι, φύτευαν όσα δένδρα μπορούσαν να βρουν, δένδρα δασικά, όχι καρποφόρα, εις τρόπον ώστε αφενός μεν να έχουν ένα δάσος στο μέλλον, αφετέρου, να μην προσπαθήσει κάποιος «έξυπνος» να επωφεληθεί! Στην φωτογραφία του 1948 βλέπουμε αυτό ακριβώς. Τα δύο παιδιά είναι από το δημοτικό σχολείο Κρηνίδων που εκείνες τις ημέρες έκανε δενδροφύτευση. Τα πρώτα δένδρα, πίσω από τα παιδιά, ήταν αυτά που είχαν φυτεύσει οι γονείς τους, 22 χρόνια πρίν! Η δεύτερη εικόνα είναι το ίδιο σημείο ακριβώς, όπως είναι στις μέρες μας. Επειδή πολλοί θα ρωτήσουν ποια είναι τα δύο παιδιά, θα δώσω το όνομα του ενός, καθώς από τον άλλον δεν έχω άδεια ( δεν τον βρήκα, για την ακρίβεια, για να του ζητήσω ). Το παιδί με την άσπρη μπλούζα, λοιπόν, είναι ο πατέρας μου, ο Ιωάκειμ Σαββίδης, 79 ετών σήμερα, εννέα ( 9 ), τότε, σ΄ αυτόν ανήκει άλλωστε η φωτογραφία.
Δρ. Τάσος
Σαββίδης
Κρηνίδες
Φιλίππων, 25/09/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου