ΚΡΗΝΙΔΕΣ 1979 Ο ΜΠΙΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ…ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΕ;

Το να περάσουν  σαράντα  (40)  χρόνια δεν είναι και τραγικό. Το να περάσουν σαράντα χρόνια από τη ζωή κάποιου άλλου, ε! Δεν τρέχει και τίποτα. Όταν όμως περνούν από τη δική σου ζωή…, αρχίζεις και το σκέφτεσαι το πράγμα! Ακόμα και αν ήσουν μωρό, τότε, το 1979! Βέβαια αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι μοτοσυκλέτα περισσότερο, καθώς δεν υπάρχει σήμερα και οι κάτω των 30 μάλλον δεν γνωρίζουν και πολλά πράγματα γι’ αυτήν και κυρίως για τον ιδιοκτήτη της. Αρχικά ας δούμε την ακριβή τοποθεσία λήψεως της φωτογραφίας, κάτι που είναι σχετικά εύκολο να καταλάβει ο καθένας. Αν και έχουν περάσει σαράντα χρόνια από τότε, δεν έχει αλλάξει και πολύ. Πρόκειται για την 28^ης Οκτωβρίου, λίγο πιο κάτω από το δημαρχιακό μέγαρο. Νομίζω πως αν πω, στο σπίτι του Γιάννη του Ράφτη, όλοι θα καταλάβουν. Τότε στον κάτω όροφο υπήρχαν δύο μαγαζιά. Ένα ήταν ο ραφείο του Γιάννη ( Μιλιάτης ), και το άλλο ήταν καθαριστήριο το οποίο αρχικά είχε ανοίξει ο Κεντιρτζής Κώστας και αργότερα αγόρασε ο Σαββίδης Ιωακείμ. Το παιδί στη φωτογραφία, είναι δεν είναι τεσσάρων ετών, είναι ο γιός του ιδιοκτήτη του καθαριστηρίου, ο Τάσος Σαββίδης, ένας πανέμορφος 43χρονος άνδρας σήμερα, δηλαδή…, εγώ! ( δεν θέλω σχόλια ) Αν και έγινε 43, κουβαλάει ακόμα τον χαρακτηρισμό του «μικρού», διότι αυτό σημαίνει η λέξη «Μπιτίκος», μικρός στα τουρκικά ( bitik ). Παραφρασμένη, αυτή η λέξη, χρησιμοποιείται ευρέως από όλους μας, όταν λέμε μιντίκι και εννοούμε το πολύ μικρό. Το «Μπιτίκος» δεν είναι παρατσούκλι, όπως νομίζουν κάποιοι, άλλα χαρακτηρισμός. Επειδή ήμουν ο πιο μικρός και στο σόι αλλά και στην παρέα μας, που τότε ήταν τριμελής και απαρτίζονταν από τον Ανέστη Χατζησαββίδη ( γεν. 1973 ), τον Χρήστο Μαυρίδη ( γεν, 1974 ) και εμένα ( γεν. 1975 ). Ο πατέρας του Χρήστου και θείος μου, ο Λάζαρος Μαυρίδης ( δυστυχώς έφυγε από κοντά μας πριν δύο και πλέον χρόνια ), ήταν αυτός που με φώναζε έτσι. Και ενώ αυτό δεν έκανε την παραμικρή εντύπωση σε κανέναν («Μπιτίκοοοοο», φώναζε από μακριά, «τι έμάθα, αρραβωνιάστηκες;» ), έκανε μεγάλη στον Γιώργο τον Φοργιάρη, χρόνια αργότερα, στο λύκειο. Όταν άκουσε τη λέξη δύο πράγματα συνέβησαν. Πρώτον, έκανε κανέναν μήνα να τη μάθει, όλο την ξεχνούσε ( «πως είπαμε ο, τι σε φωνάζει ο θείος σου», ρωτούσε συνέχεια ), και δεύτερον, όταν κατάφερε να τη μάθει, δεν με ξαναφώναξε με το όνομά μου! Ας αφήσουμε όμως τον Μπιτίκο και ας πάμε στη μοτοσυκλέτα. Για την ακρίβεια, μοτοσυκλέτα – συνεργείο – γραφείο! Για πολλά χρόνια ( δεκαετίες ) αλώνιζε όλη την περιοχή, μαζί με τον ιδιοκτήτη της. Ο λόγος; Ήταν το εργαλείο δουλειάς του παλαιοτέρου φωτογράφου των Κρηνίδων ( επαγγελματία, εννοώ ), του Γιάννη Καλπακίδη. Λίγοι γνωρίζουν το επώνυμό του, όλοι τον ξέρουν ως «Γιάννης ο Φωτογράφος»! Ο Γιάννης Καλπακίδης ήρθε σε πολύ νεαρή ηλικία, από την Σοβιετική Ένωση στα τέλη της δεκαετίας του 1930. Δεν ήταν ο μόνος που ήρθε τότε, αλλά μια μεγάλη ομάδα Ποντίων που είχαν βρεί καταφύγιο κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας. Ήταν η χρονιές που ο Στάλιν είχε δώσει το δικαίωμα, σε όσους Έλληνες το επιθυμούσαν, να ρθούν στην Ελλάδα. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι «Ρωσοπρόσφυγες»! Από τότε που ήρθε στην Ελλάδα και στις Κρηνίδες, ο Γιάννης Καλπακίδης, δεν έκανε άλλο επάγγελμα, παρά μόνο του φωτογράφου. Με τη μηχανή του γύριζε, όχι μόνο τις Κρηνίδες αλλά την ευρύτερη περιοχή, σε χωράφια, δρόμους, χώρους εργασίας, όπου μπορεί να φανταστεί κανείς και φωτογράφιζε, έπειτα από παραγγελία των πελατών του, φυσικά! Το μηχανάκι ήταν το σήμα κατατεθέν του Γιάννη του Φωτογράφου και είμαι σίγουρος πως όλοι ( οι άνω των τριάντα ) έχουν κάποια εμπειρία με αυτό. Στην συγκεκριμένη φωτογραφία, ο ίδιος ο φωτογράφος με ανέβασε στην μηχανή του. Να έχει και μία φαντασία το πράγμα! Φαντάζομαι, δεν το σκέφτηκε μόνο για μένα, αλλά πολλοί θα έχουν παρόμοια φωτογραφία, ανεβασμένοι δηλαδή στη μοτοσυκλέτα του Γιάννη του Φωτογράφου!

Τάσος Σαββίδης

Κρηνίδες Φιλίππων, 03/03/2019