ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΣ. 10 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1910. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΠΛΗΜΥΡΕΣ ΠΛΗΤΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ.

      

10 Δεκεμβρίου του 1910. Καταστροφικές πλημύρες πλήττουν τους Φιλίππους αλλά και την ευρύτερη περιοχή τους. Το 1910 ήταν η πρώτη χρονιά μιας πραγματικά πολύ δύσκολης, από πλευράς καιρικών φαινομένων, διετίας. Από νωρίς το Φθινόπωρο άρχισαν οι ισχυρές βροχοπτώσεις οι οποίες δεν σταμάτησαν παρά μόνο το χειμώνα που τις αντικατέστησαν ισχυρές χιονοπτώσεις. Τις λεπτομέρειες αυτές τις μαθαίνουμε κυρίως από τον τότε μουτασερίφη Δράμας, Ταχσιν Ουσέρ, για όσους ενδιαφέρονται για τις πηγές, αλλά όχι μόνο. ( ο βαθμός του μουτασερίφη ήταν, περίπου, παρόμοιος του νομάρχη. Ο Νομός Δράμας είχε τους σημερινούς νομούς Δράμας, Καβάλας, ένα μέρος του Νομού Ξάνθης και περιοχές που σήμερα ανήκουν στη Βουλγαρία. Η Καβάλα ήταν επαρχία της Δράμας, νομός έγινε το 1926 ). Οι καταστροφές ήταν πολύ μεγάλες. Το 25% των σπιτιών της Προσοτσάνης καταστράφηκε, ενώ σε όλους τους οικισμούς της πεδιάδας ( και της Λίμνης τότε ) των Φιλίππων υπήρξαν παρόμοια προβλήματα. Τα νερά τις λίμνης των Φιλίππων ανέβηκαν πολύ επικίνδυνα με αποτέλεσμα να καταστραφεί ο δρόμος ο δρόμος Καβάλας Δράμας, στο ύψος του Δάτου. Την επόμενη χρονιά ( 1911 ) που συνεχίστηκαν οι βροχοπτώσεις, ο δρόμος στο σημείο εκείνο είχε μετατραπεί σε βούρκο και ακόμα και τα άλογα με μεγάλη δυσκολία μπορούσαν να τον περάσουν! Τη μαρτυρία μας τη διασώζει ο Ταχσίν Ουσέρ, ο οποίος έπεσε θύμα και ο ίδιος την μετατροπής του δρόμου σε βούρκο. Βέβαια , αυτό είχε και τη καλή του πλευρά, διότι ( όπως μας λέει και πάλι ο μουτασερίφης Δράμας ) αυτό υπήρξε η αιτία να επισπευθούν  τα έργα για τον νέο δρόμο, ο οποίος άρχισε να κατασκευάζεται στις αρχές Νοεμβρίου του 1911, όπως είδαμε μέσα από το  << ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΣ>>.  Ο δρόμος από τη δράμα προς τη Καβάλα, ήταν πάντα γενάτος προβλήματα, τα οποία ουσιατικά δεν μπόρεσαν να λύσουν παρά μόνο τα τελευταία χρόνια, και αναφέρομαι μετά τη δεκαετία του 1960. Για να γυρίζουμε όμως στην εποχή εκείνη, τα προβλήματα ήταν πολύ μεγάλα. Αφορούσαν κυρίως δύο τμήματα. Το πρώτο ήταν το Δάτο ( τότε Μπερεκετλη. Με την ευκαιρία να εξηγήσουμε και το  τουρκικό όνομα του χωριού. Οι Τούρκοι έλεγαν τη Λίμνη των Φιλίππων  <<Μπερεκέτ γκιούλ>> δηλαδή <<ευλογημένη Λίμνη>> λόγω της αλιείας, η οποία έτρεφε αφενός τους κατοίκους, ήταν και πηγή  εμπορικού κέρδους από την πώληση των αλιευμάτων. Από το όνομα που έδωσαν οι Τούρκοι στη λίμνη, προήλθε και το όνομα του οικισμού ) το οποίο ήταν κοντά στη λίμνη και όποτε τα νερά της ανέβαιναν έκλειναν και τον δρόμο. Το δεύτερο, και πιο σοβαρό πρόβλημα, ήταν ανηφόρα του σημερινού Σταυρού. Δεν μπορούσαν να την περάσουν τα κάρα παρά μόνο με πολύ μεγάλη δυσκολία. Αυτό συνέχισε να συμβαίνει ακόμα και μέχρι από 50 – 60 χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό πως η Γαλλική αρχαιολογική αποστολή που ξεκίνησε τις ανασκαφές στους Φιλίππους το 1914, ήρθε με τραίνο στη Δράμα και από εκεί στους Φιλίππους, διότι, όπως έχει καταγραφεί από τους ίδιους, η προσέλευση από τη Καβάλα ήταν σχεδόν αδύνατη. Βέβαια πρέπει να πούμε πως την εποχή εκείνη η Καβάλα δεν είχε λιμάνι, παρά μόνο προβλήτες που ξεκινούσαν από τις καπναποθήκες και έμπαιναν στην θάλασσα προκειμένου να φορτωθούν τα πλοία. Το λιμάνι θα γίνει το 1926. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως η διοίκηση ναυτικού των συμμάχων στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ήταν στη Δράμα και όχι στη Καβάλα!

Δρ. Τάσος Σαββίδης

Κρηνίδες Φιλίππων, 09/12/2016.