Ο ξάδελφος του Βονιφάτιου Φίλιππος της Σουαβίας είχε παντρευτεί την Ειρήνη Αγγελίνα, κόρη του εκθρονισμένου αυτοκράτορα Ισαάκιου Β΄ Άγγελου. Τα Χριστούγεννα του 1201 συναντήθηκε με τον Αλέξιο Άγγελο, γιο του Ισαάκιου Β΄, δραπετεύοντας από την συνοδεία του θείου του Αλέξιου Γ΄ Άγγελου. Συζήτησαν το πιθανό ενδεχόμενο χρήσης του Σταυροφορικού στρατού, προκειμένου να διεκδικήσει ο Αλέξιος τα δικαιώματα του στον θρόνο από τον σφετεριστή θείο του.
Στη συνέχεια ο Βονιφάτιος κατέφυγε στον πάπα της Ρώμης Ιννοκέντιο Γ΄ να ζητήσει την γνώμη του, και αν προχωρήσει η επέμβαση να πάρει την ευλογία του. Αλλά ο πάπας του είπε να μην ασχοληθεί καθόλου σε επιθέσεις κατά των
χριστιανών ούτε καν εναντίον των Ορθόδοξων Βυζαντινών.
Ο σταυροφορικός στρατός είχε χρέη στον δόγη της Βενετίας Ερρίκο Δάνδολο, που είχε εξοπλίσει τον στόλο τους. Ο γηραιότατος δόγης τους ζήτησε να χτυπήσουν τις πόλεις Τεργέστη, Μόλι και Ζάρα, προτού πλεύσουν προς το Κάιρο, πόλεις που και ο πάπας ήταν εξοργισμένος μαζί τους. Ο σταυροφορικός στρατός τις χτύπησε και ο πάπας ενθουσιασμένος έδωσε στον Ερρίκο Δάνδολο την αρχηγία της σταυροφορίας.
Ο Αλέξιος Άγγελος προσήλθε στο γηραιό δόγη, του εξήγησε τα αιτήματά του και του ζήτησε να πείσει τον πάπα. Ο Ερρίκος Δάνδολος προσπάθησε να αλλάξει γνώμη στον πάπα, λέγοντάς του ότι ο νέος αυτοκράτορας θα στρέψει τη θρησκεία του βυζαντινού κράτους στον Καθολικισμό, επιτυγχάνοντας την ένωση των δύο εκκλησιών (1203). Ο πάπας ενθουσιάστηκε και έδωσε την συγκατάθεσή του.
Ενώ οι σταυροφόροι είχαν εγγυηθεί στον Βονιφάτιο ότι θα είναι ο νέος αυτοκράτορας της Λατινικής Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης μετά την κατάληψη της πόλης από τους Σταυροφόρους, οι Βενετοί και ο δόγης τους έθεσαν βέτο, λόγω των καλών σχέσεων που είχε πρωτύτερα με τους κατακτημένους. Έτσι πρώτος Λατίνος αυτοκράτορας εξελέγη ο Βαλδουίνος ΣΤ' κόμης της Φλάνδρας. Ο Βονιφάτιος εξοργίστηκε και για να τον εξευμενίσουν, του έδωσαν το βασίλειο της Θεσσαλονίκης και περιοχές της Κρήτης. Η δικαιολογία ήταν ότι ο μικρότερος αδελφός του Βονιφάτιου Ραϊνέριος ο Μομφερρατικός είχε καταφέρει να αποκτήσει χάρη στο γάμο του με τη Μαρία Κομνηνή το 1180 τον επίζηλο τίτλο του καίσαρα, και μαζί με αυτόν την περιοχή της Θεσσαλονίκης ως πρόνοια, γεγονός που κατά τη δική του ερμηνεία του έδινε το δικαίωμα να αποκαλείται βασιλιάς της Θεσσαλονίκης και να αντλεί από αυτό δικαιώματα.
Την Κρήτη ο Βονιφάτιος την πούλησε αμέσως στους Βενετούς. Οι Θεσσαλονικείς παραδόθηκαν εύκολα, αφού μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης δεν ήταν διατεθειμένοι να αντισταθούν. Προηγουμένως διαπραγματεύθηκαν την παράδοσή τους, ζητώντας μονάχα διατήρηση των προνομίων τους, κάτι που ο Βονιφάτιος συμφώνησε. Έτσι ο Βονιφάτιος έγινε ο ιδρυτής του Βασιλείου της Θεσσαλονίκης, που έμελλε να διατηρηθεί για 20 χρόνια. Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης αρχικά τον υποδέχτηκαν ευνοϊκά, αργότερα όμως, όταν ο Βονιφάτιος άρχισε να σφετερίζεται τις κατοικίες των αρχόντων για να τις μοιράσει στους ιππότες του, ο πληθυσμός στράφηκε εναντίον του.
Με τη Διανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (Partitio Romaniae), στο βασίλειο της Θεσσαλονίκης, που παραχωρήθηκε στον μαρκήσιο Βονιφάτιο Μομφερατικό τον Σεπτέμβριο του 1204, περιλαμβανόταν όλη η Ελλάδα και επομένως και η περιοχή των Αθηνών ( ως πηγές χρησιμοποιώ κυρίως το ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, ώστε να μην υπάρχει <<ιδιοτέλεια>> στα γραφόμενα μου, επίσης πολλούς ιστορικούς της εποχής ). Έτσι, στα τέλη του 1204, ο Βονιφάτιος πορεύθηκε προς νότο για να ολοκληρώσει την κατάκτηση των εδαφών του. Συνοδευόταν από τη σύζυγό του Μαργαρίτα και τον προγονό του Μανουήλ, γιο του πρώην αυτοκράτορα Ισαάκιου Β΄, ντυμένο με αυτοκρατορική πορφύρα, για να προσεταιρίζεται ευκολότερα τους υπηκόους του. Ο Βυζαντινός ανεξάρτητος άρχοντας Λέων Σγουρός επιχείρησε να αντισταθεί στη Θεσσαλία, αλλά απέτυχε. Ο Βονιφάτιος κατέλαβε τη Στερεά Ελλάδα, συνέλαβε αιχμάλωτο τον πρώην αυτοκράτορα Αλέξιο Γ΄ Άγγελο και μοίρασε τα κατακτηθέντα εδάφη σε υποτελείς του. Η πορεία του νοτιότερα ήταν θριαμβευτική. Η Θήβα έπεσε και η Αθήνα, μαζί με την Ακρόπολή της, καταλήφθηκαν αμαχητί. Η πόλη είχε παραμεληθεί τελείως από τους Βυζαντινούς, και μάλιστα από αρκετό καιρό είχε αφεθεί χωρίς διοικητική κεφαλή. Η «θρυλούμενη και χρυσή πόλη» Αθήνα, η «πάλαι μεν μήτηρ σοφίας παντοδαπής και πάσης καθηγεμών αρετής», στις παραμονές της Δ΄ Σταυροφορίας, καταπιεσμένη από τους φόρους και την απληστία των αρχόντων και λησμονημένη από τους ανθρώπους, είχε χάσει, σύμφωνα με την μαρτυρία του Μιχαήλ Χωνιάτη, την παλαιά της δόξα και είχε μεταβληθεί σε μικρό και «αοίκητο» χωριό. Εξουθενωμένη η πόλη και από τους πολέμους αντίστασης κατά του Λέοντα Σγουρού, παραδόθηκε στους Φράγκους χωρίς να αντισταθεί.
Με την επάνοδό του στη Θεσσαλονίκη από την εκστρατεία του στην Ελλάδα, ο Βονιφάτιος βρέθηκε στο μέσο ενός γενικευμένου σφοδρού πολέμου μεταξύ των Φράγκων σταυροφόρων, που μόλις είχαν ιδρύσει τη Λατινική Αυτοκρατορία της Ρωμανίας, και των Βουλγάρων. Σε μάχη στα περίχωρα της Αδριανούπολης ο στρατός των σταυροφόρων είχε συντριβεί και ο πρώτος Λατίνος αυτοκράτορας Βαλδουΐνος Α΄ είχε συλληφθεί αιχμάλωτος. Ο νικητής τσάρος των Βουλγάρων Καλογιάννης έσπευσε να εκμεταλλευθεί τη νίκη καταλαμβάνοντας βυζαντινές πόλεις (Φιλιππούπολη, Σέρρες). Σε νέα μάχη, στο Ρύσιον, ο βουλγαρικός στρατός κατανίκησε τους Φράγκους ιππότες και κατέλαβε ή λεηλάτησε πόλεις της Θράκης (Ραιδεστό κλπ.). Το 1207 ο Καλογιάννης συνασπίστηκε με τον Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη της Νίκαιας εναντίον των Λατίνων. Σε επιδρομή των Βουλγάρων στην Θεσσαλονίκη ο Βονιφάτιος σκοτώθηκε στη μάχη της Μοσυνούπολης και η κεφαλή του στάλθηκε στον τσάρο.
Η μάχη της Μοσυνούπολης ( η πόλη αυτή βρίσκονταν 7 περίπου χλμ δυτικά της σημερινής Κομοτηνής ) ήταν η αιτία να περάσουν οι Φίλιπποι από τα χέρια των Λατίνων σ΄ αυτά των Βουλγάρων. Έτσι λοιπόν, η πρώτη Λατινική κατάκτηση των Φιλίππων διήρκησε μόλις 3 χρόνια.
Δρ. Τάσος Σαββίδης
Κρηνίδες Φιλίππων, 11/12/2016.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου