ΚΡΗΝΙΔΕΣ, ΜΑΙΟΣ ΤΟΥ 1953. ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ, ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ 70ΡΗΔΕΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΥΠΑΤΙΑ, ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΡΗΝΙΔΩΝ!ΠΟΣΟΥΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΤΕ;

Μια φωτογραφία  ( από το προσωπικό αρχείο της κυρίας Πιπερίδου, τότε Παπαδοπούλου )που μας πηγαίνει 65 χρόνια πίσω, στο νηπιαγωγείο Κρηνίδων και σε μια εμβληματική μορφή της ιστορίας της κωμόπολης. Η κυρία Υπατία, η πιο σωστά η ΚΥΡΙΑ Υπατία! Με όλα τα γράμματα της λέξεως «κυρία» κεφαλαία. Διότι αυτό της αξίζει! Μαζί της και οι μαθητές της, στο προαύλιο του Δημοτικού σχολείου Κρηνίδων, που μόλις πρίν από λίγα χρόνια είχε αποκτήσει και δεύτερο όροφο! Ας ξεκινήσουμε από αυτό. Το 1^ο δημοτικό σχολείο Κρηνίδων για πολλά χρόνια ήταν και το μοναδικό. Χτισμένο στις αρχές τις δεκαετίας του 1930, ήταν μονόροφο και κάλυπτε τις ανάγκες των Κρηνίδων που τότε δεν αριθμούσαν περισσότερους από 800 κατοίκους! Ο πληθυσμός των Κρηνίδων εκτοξεύτηκε με την απελευθέρωση. Έτσι, το 1948 ο αριθμός των μαθητών έφτανε τους 600! Μόνο η Τρίτη τάξη ( για παράδειγμα ) αριθμούσε 120 μαθητές. Τότε ήταν που πάρθηκε η απόφαση να κτιστεί και δεύτερος όροφος. Οι εργασίες έγιναν με εθελοντές από τους γονείς των παιδιών ( οι παππούδες μας είχαν έναν πολιτισμό μέσα τους που σήμερα εμείς θέλουμε μάλλον τηλεσκόπια για να τον δούμε). Παράλληλα, το διπλανό κτήριο είχε μία αίθουσα που έπαιζε το ρόλο μαγειρείου. Κτίστηκε και μία δεύτερη, ακριβώς δίπλα, ως προέκταση, και έγινε αίθουσα διδασκαλίας. Η κυρία Υπατία, το επώνυμο της οποίας δεν γνωρίζω, ήρθε ως δασκάλα στις Κρηνίδες πρίν από τον πόλεμο, υποθέτω το 1936. Το παράδοξο είναι πως ενώ στην κατοχή τα σχολεία παρέμειναν κλειστά με εντολή των Βουλγάρων κατακτητών ( στα πλαίσια του εκσλαυισμού των κατοίκων. Στη παιδεία χτυπάς όταν θέλεις ένας λαός να ξεχάσει την εθνική του ταυτότητα! Βλέπε Βυζάντιο! ), η κυρία Υπατία δεν έφυγε από τις Κρηνίδες! Όταν το ΕΑΜ, αρχικά, ξανάνοιξε τα σχολεία, αλλά και μετέπειτα από το Ελληνικό κράτος, η κυρία Υπατία επανήλθε στα καθήκοντα της. Δεν γνωρίζω την καταγωγή της, ούτε που έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της. Είναι ένα από τα θέματα που έχω υπό έρευνα και όταν θα έχω στοιχεία θα τα δημοσιεύσω. Πάντως δεν πέθανε στις Κρηνίδες. Όταν βγήκε στην σύνταξη, μάλλον εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το τελευταίο γι΄ αυτό κρατώ επιφυλάξεις. Τα όσα χρόνια δίδαξε, είχε πάντα τα νήπια. Όσον αφορά τους μαθητές και τις μαθήτριες, σήμερα έχουν πατήσει τα 70 και είναι πολύ δύσκολο σε εμένα να τους αναγνωρίσω. Όποιος μπορεί, ας μας γράψει μερικά ονόματα. Την φωτογραφία μου απέστειλε η κυρία Πιπερίδου ( τότε Παπαδοπούλου ), μαζί με άλλες πολύτιμες φωτογραφίες από το προσωπικό της αρχείο και την ευχαριστώ θερμά για αυτό! Άρα γνωρίζουμε ένα από τα παιδιά της φωτογραφίας, προφανώς είναι η , τότε, κυρία Παπαδοπούλου!

Τάσος Σαββίδης

Κρηνίδες Φιλίππων, 16/12/2018