ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΣ. 05 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1942. ΚΗΔΕΥΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΛΙΜΑ ΒΑΡΥΤΑΤΟΥ ΠΕΝΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ, ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ, ΣΑΒΒΑΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ, 17 ΚΑΙ 18 ΕΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ.

  05 Σεπτεμβρίου του 1942. Σε κλίμα βαρύτατου πένθος και τρόμου, κηδεύονται στις Κρηνίδες τα αδέλφια Σάββας και Ιωάννης Λαζαρίδης, 17 και 18 ετών αντίστοιχα. Τα άτυχα παιδιά είχαν τουφεκισθεί από Βούλγαρους στρατιώτες, στις 02 Σεπτεμβρίου. Απόρροια των γεγονότων της Δράμας, σύμφωνα με τον καθηγητή ιστορίας, Τάσου Χατζηαναστασίου, τα άτυχα αδελφια γνώρισαν την κτηνωδία της Βουλγαρικής κατοχής. Στις 02 Σεπτεμβρίου του 1942, Βούλγαροι στρατιώτες των δυνάμεων κατοχής, συλλαμβάνουν , έξω από τις Κρηνίδες, τα αδέλφια Σάββα και Ιωάννη Λαζαρίδη. Το παράπτωμα των δύο παιδιών ήταν πως

βγήκαν εκτός οικισμού παρά την απαγόρευση εξόδου από τον οικισμό. Οι Βούλγαροι, μετά τα γεγονότα τις Δράμας, φοβόντουσαν πως οι κάτοικοι, ειδικά των χωριών, τροφοδοτούσαν τους αντάρτες κυρίως με τρόφιμα. Προκειμένου να αποφύγουν μια πιθανή τροφοδοσία τους, είχαν απαγορεύσει την μετάβαση από το ένα χωριό στο άλλο, ανθρώπων και ζώων. Ακόμα και οι αγροτικές εργασίες είχαν, κατ΄ ουσίαν, απαγορευθεί. Όποιος έβγαινε ή έμπαινε σε έναν οικισμό θεωρούταν συνεργάτης των ανταρτών. Στις 02 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, οι Βούλγαροι στρατιώτες εντοπίζουν και συλλαμβάνουν τους δύο νέους. Χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, εκτελούν, δια τουφεκισμού, τα δύο αδέλφια, έξω από τις Κρηνίδες, στο σημείο ακριβώς που τους συνέλαβαν ( Τάσος Χατζηαναστασίου – Πασχαλίδης Δημήτρης, Τα γεγονότα της Δράμας. Σελ, 671). Η κτηνωδία των κατακτητών όμως δεν σταμάτησε εκεί. Δεν παρέδωσαν τα πτώματα των δύο παιδιών στους γονείς τους, παρά μόνο μετά από δύο ημέρες! Η ταφή των άτυχων αδελφών, έγινε στις 05 Σεπτεμβρίου ( σύμφωνα με μαρτυρίες ). Είναι άγνωστο αν ο Σάββας και ο Ιωάννης Λαζαρίδης είχαν πράγματι κάποια σχέση με τους αντάρτες και αν παρέβησαν την απαγόρευση εξόδου από τις Κρηνίδες προκειμένου να τους βοηθήσουν. Το πιο πιθανό σενάριο είναι να προσπάθησαν να πάνε στα χωράφια τους, ώστε να μαζέψουν κάποια λαχανικά ( οι λαχανόκηποι ήταν στα χωράφια που προέκυψαν από την αποξήρανση της λίμνης ), καθώς η πείνα απειλούσε τις ζωές των κατοίκων και την ίδια στιγμή τα κηπευτικά σάπιζαν στους λαχανόκηπους. Άλλωστε, η ζωή δύο παιδιών, για τους Βούλγαρους κατακτητές, δεν άξιζε περισσότερο από δύο – τρία καρπούζια ή πεπόνια και το είχαν αποδείξει πάμπολλες φορές, όχι μόνο στις Κρηνίδες, αλλά σε κάθε πόλη, χωριό, σε κάθε γωνιά που κατείχαν. Είμαι βέβαιος πως γεγονότα σαν και αυτό των Κρηνίδων συνέβησαν σε κάθε γωνιά της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Δρ.  Τάσος Σαββίδης

Κρηνίδες Φιλίππων, 04/09/2017