Ο Στέλιος ο νοσοκόμος ( Καλαϊτζόγλου ) ήταν ένα από τα πρόσωπα που
σημάδεψαν την σύγχρονη ιστορία αυτού του
τόπου. Αξίζει να πούμε δύο λόγια για την ζωή αυτού του ανθρώπου, ώστε να
μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα την ιδιοσυγκρασία του και το μοναδικό του
στίγμα στην τοπική μας ( σύγχρονη ) ιστορία. Ο Στέλιος Καλαϊτζόγλου πρέπει να γεννήθηκε κάπου στα
1928 -29. Ήταν γιος του Δημήτρη Καλαϊτζόγλου, του γνωστού «Πις Ντημήτ»
(Βρώμικος Δημήτρης ). Ο Πις Ντημήτ ήταν ένας
φιλήσυχος και καλοσυνάτος
άνθρωπος, πρόσφυγας στις Κρηνίδες από την Σαμψούντα του Πόντου. Τα ίδια ψυχικά
χαρίσματα είχε και η μητέρα του ( του Στέλιου του νοσοκόμου ) με χαρακτηριστικά
μικρό ύψος της οποίας το όνομα δεν γνωρίζω. Ο Πις Ντημήτ ( πρόφεραν το παρατσούκλι του ως μία λέξη: «Πίστημη»
) έκτισε το σπίτι που βλέπουμε στις φωτογραφίες, εκμεταλλευόμενος τα χαμηλότοκα
οικιστικά δάνεια που έδινε η επιτροπή αποκατάστασης προσφύγων, την περίοδο 1927
-32. Μέτα το τέλος και του εμφυλίου πολέμου, ο Στέλιος Καλαϊτζόγλου,
παρουσιάστηκε για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία. Ήταν τότε ακριβώς
που θα άλλαζε για πάντα, τόσο τη ζωή του, όσο, κυρίως, το όνομά του. Τον
τοποθέτησαν στο υγειονομικό ως νοσοκόμο, ειδικότητα που κράτησε καθ΄όλη τη
διάρκεια της θητείας του.
Όταν απολύθηκε, γνωρίζοντας αρκετά πράγματα περί της νοσηλευτικής,
έθεσε εαυτόν στην υπηρεσία των Κρηνιδιωτών. Και δεν το λέω αυτό υπερβάλλοντας για να αναδείξω
το γεγονός, αλλά κυριολεκτώντας! Χρησιμοποίησε τις γνώσεις που απέκτησε στον
στρατό βοηθώντας τους συντοπίτες του,
άλλοτε χτυπώντας ενέσεις, άλλοτε προσφέροντας απλές ιατρικές υπηρεσίες και
πάντα αφιλοκερδώς! Σε μια περίοδο κατά την οποία το κράτος είχε βγεί ρημαγμένο
από την κατοχή και τον εμφύλιο, που η οικονομική κατάσταση του κόσμου ήταν
τραγική, οι δωρεάν υπηρεσίες του Στέλιου Καλαϊτζόγλου, ήταν κάτι παραπάνω από
χρήσιμες και ωφέλιμες για τον τόπο. Ήταν τότε ακριβώς που στην θέση του «Καλαϊτζόγλου»
θα μπει το «νοσοκόμος». Το «Στέλιος Καλϊτζόγλου» θα αντικατασταθεί από το «Στέλιος
ο Νοσοκόμος» και έτσι θα το γνωρίσουν οι γενιές που ακολούθησαν αυτήν της κατοχής.
Στα πρότυπα του πατέρα και της μάνας του, ο Στέλιος ο Νοσοκόμος, υπήρξες ένας φιλήσυχος
άνθρωπος, χαμηλών τόνων και με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ. Κάποτε, στα μέσα της
δεκαετίας του 1950, ερωτεύθηκε μια κοπέλα την οποία και ζήτησε σε γάμο από τους
γονείς της, όπως ήταν το σύνηθες την εποχή εκείνη. Δεν γνωρίζω αν η ίδια η
κοπέλα τον ήθελε, δεν τον ενέκριναν όμως οι γονείς της οι οποίοι αρνήθηκαν την
πρόταση του. Τελικά η κοπέλα παντρεύτηκε και συνέχισε τη ζωή της κάπου στη
Χρυσούπολη. Ήταν η πρώτη και η τελευταία γυναίκα που αγάπησε ο Στέλιος ο
νοσοκόμος.
Έμεινε εργένης σε όλη του τη ζωή. Θα ήταν ελλιπής η αναφορά μας στον
Στέλιο τον Νοσοκόμο, αν δεν κάναμε αναφορά στη άλλη του «μεγάλη αγάπη» που δεν
ήταν άλλη από τη χούντα των συνταγματαρχών! Υπήρξε από τους λίγους ανθρώπους που ήταν ανοικτά
υπέρ της χούντας τόσο κατά τη διάρκειά της όσο και μετά την πτώση της. Δεν
υπήρξε ποτέ ρουφιάνος της χούντας και δεν στράφηκε ποτέ εναντίον των αντιστασιακών.
Από την πτώση της χούντας και μέχρι το τέλος της ζωής του, έκανε κάτι, που τουλάχιστον εμένα, σημάδεψε την μνήμη μου
και ταύτισε τη μνήμη στο πρόσωπό του με
αυτήν την ενέργεια. Κάθε χρόνο, στην επέτειο της Χούντας των Συνταγματαρχών, στις
21 Απριλίου δηλαδή, αγόραζε μερικά κουτιά λουκούμια, έμπαινε στα καφενεία και
κερνούσε τους θαμώνες! Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος στις Κρηνίδες που γιόρταζε την
επέτειο της χούντας και το παράδοξο είναι, πως ήταν και ο τελευταίος που θα μπορούσες
να χαρακτηρίσεις ως «χουντικό»! Αγαπητός στους πάντες, ο Στέλιος ο Νοσοκόμος
σκόρπισε τη λύπη και μια ανατριχίλα στις πλάτες όλων μας , όταν άφησε την
τελευταία του πνοή, πριν λίγα χρόνια.
Τάσος
Σαββίδης
Κρηνίδες
Φιλίππων, 14.03.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου