Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει βόλτες σε αυτά τα μέρη, πολύ μικρός, τεσσάρων ετών, στο μυαλό μου είχε καρφωθεί αυτή η εικόνα, του πίσω μέρος του καφενείου και του σπιτιού του Ευθύμη. Ενώ η εμπρός όψη είναι πάνω στην 28ης Οκτωβρίου, η πίσω είναι στην Θεσσαλονίκης. Οι δύο δρόμοι είναι ανισόπεδοι και έτσι, ενώ στην 28ης Οκτωβρίου το καφενείο και το σπίτι φαίνονται μονώροφα, στην Θεσσαλονίκης είναι διώροφο. Εδώ ακριβώς έχει τις ρίζες του το μεγάλο μυστήριο που με ταλανίζει από μικρό παιδί. Ανεβαίνοντας την Θεσσαλονίκης συναντάμε δύο παράθυρα. Είναι πολύ ψηλά και δεν φτάνεις να δεις. Ακριβώς μετά μία πόρτα, μονίμως κλειστή. Ποτέ δεν την έχω δει ανοικτή! Μετά ένα μικρό παράθυρο με σιδεριές και αμέσως μετά ( ακριβώς κάτω από το καφενείο, μία ακόμα πόρτα. Για να φτάσεις στην πόρτα πρέπει να ανέβεις τέσσερα σκαλοπάτια. Και αυτή είναι μονίμως κλειστή, ποτε δεν την έχω δει ανοιχτή! Ακριβώς μετα, υπάρχει ένα παράθυρο, και αυτό με σιδεριές! Περνώντας το παράθυρο αυτό υπάρχει μία ακόμα πόρτα. Είχε και αυτή σκαλοπάτια, αλλά τα γκρέμισαν, ώστε να μην μπορείς να φτάσεις στην πόρτα.
Και αυτή η πόρτα είναι μονίμως κλειστή, ποτέ δεν άνοιξε! Αμέσως μετά υπάρχει ένα παράθυρο με σιδεριά, από το οποίο δεν μπορείς να δεις μέσα διότι έχουν βάλει πλαστικά και χαρτόνια και κρύβουν το εσωτερικό. Άλλωστε είναι και πολύ ψηλά! Πιο πάνω όμως υπήρχαν παράθυρα ( άλλα τρία ) τα οποία είναι σε χαμηλό ύψος. Δυστυχώς τα έχουν κλείσει εδώ και πολλά χρόνια. Τουλάχιστον όσο θυμαμαι εγώ, 40 χρόνια, έτσι ειναι, κλειστά! Η παιδική μου φαντασία, λοιπόν, οργίαζε κάθε φορά που περνούσαν από εκεί. Και περνούσα συνέχεια, διότι πιο πάνω είναι το σχολείο που πήγαινα. Ρωτουσα λοιπόν! Αλλά όσες φορές ρωτούσα έπαιρνα την ίδια απάντηση που με εξόργιζε απίστευτα. "Τίποτα, αποθήκη είναι"! Αυτό το "τίποτα" με έκανε έξω φρενών! Πως "τίποτα" δηλαδή; Τι αποθήκη είναι αυτή με τρεις πόρτες και επτά παράθυρα; Και κυρίως ( αυτό με σκότωνε ) γιατί δεν μπορείς να δείς μέσα; Γιατί οι πόρτες δεν ανοίγουν ποτέ; Εδώ ήταν που η φαντασία έκανε τα ερωτήματα πιο μυστηριώδη και οι θεωρίες συνωμοσίας έπαιρναν και έδιναν μέσα στο μυαλό μου. τι έχουν μέσα; Πόσο βαθιά στο δρόμο μπαίνουν; μήπως πηγαίνουν πολύ βαθιά και περνούν όλη την 28ης Οκτωβρίου; Μήπως είναι αρχαία τούνελ; Τι κρύβουν μέσα τους; που βγάζουν αυτά τα τούνελ; Γιατί οι μεγάλοι μου λένε ψέματα και όλοι το ίδιο "τίποτα, αποθήκη είναι"; Γιατί ακόμα και ο ίδιος μου ο πατέρας μου λέει τα ίδια; Τι κρύβουν; Τι είναι αυτό που ξέρουν οι μεγάλοι και γιατί δεν πρέπει να το μάθουν οι νεότεροι...;
Απαντήσεις δεν πήρα ποτέ, και όσες φορές προσπάθησα να βρώ μόνος μου, χιλιάδες ερωτήματα ξεπηδούσαν από το μυαλό μου. Μετά μεγάλωσα, σιγά σιγά οι θεωρίες συνωμοσίας άρχισαν να υποχωρούν, οι πόρτες όμως πάντα κλειστές! Τώρα έγινα 45. Οι πόρτες ακόμα κλειστές! Ρε Πάνο.... θα μου πείς τι είναι; Και μην μου πεις και εσύ: "¨Τίποτα, αποθήκη είναι"....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου