ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΣ. 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1946. ΠΡΟΣΦΥΓΟΠΟΥΛΕΣ ΠΡΩΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. ΦΤΩΧΕΙΑ, ΠΕΙΝΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ, ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΖΩΗ. ΕΝΑΣ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΧΑΣΑΜΕ!

25 Ιανουαρίου του 1946. Ο 2^ος Παγκόσμιος πόλεμος μόλις έχει τελειώσει. Πέντε νεαρές προσφυγοπούλες πρώτης γενιάς ( καμία τους δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα ) βγάζουν μια φωτογραφία για να γιορτάσουν και να θυμούνται το τέλος του πιο φρικτού πολέμου που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Πείνα και φτώχεια! Αλλά και περηφάνια, κομψότητα! Η φωτογραφία είναι βγαλμένη στις 25 Ιανουαρίου του 1946 και έχει πολλά πράγματα να μας δείξει αλλά και να μας διδάξει! Κατ’  αρχάς είναι βγαλμένη στις Κρηνίδες. Όσο και αν φαίνεται παράξενο στους κάτω των 60 που δεν έχουν εικόνα των Κρηνίδων παλαιότερα.
Το να βγάλεις μια φωτογραφία εκείνη την εποχή, ήταν ένα γεγονός. Αυτό που μπορούμε να δούμε στις κοπέλες είναι πως έκαναν προετοιμασία πριν τη φωτογράφηση. Είναι όλες χτενισμένες και φορούν τα καλύτερα φουστάνια που έχουν. Μάλιστα έχουν βγάλει τα παλτό τους ώστε να φαίνονται καλύτερα! Ήθελαν να βγουν όμορφες! Ας δούμε όμως λίγο καλύτερα τη φωτογραφία. Να πω, αρχικά, πως όλες τους είναι νεαρές μητέρες. Μία ατέλειωτη ανηφόρα ή ζωή τους, και πριν τον πόλεμο αλλά και μετά! Ήρθαν στην Ελλάδα προσφυγοπούλες, μικρές και αμφίβολο αν θα ζούσαν! Πριν προλάβουν να σταθούν στα πόδια τους ήρθε ο πόλεμος και γκρέμισε ό, τι είχαν καταφέρει να κάνουν μέχρι τότε! Στην κατοχή με μικρά παιδιά, ή μία είναι και χήρα με δύο μικρά παιδάκια, ο άνδρας της σκοτώθηκε στον πόλεμο! Τα μάτια τους όμως ξεχειλίζουν από ζωή. Τα χαμόγελά τους είναι αληθινά. Ατενίζουν το μέλλον με αισιοδοξία! Αν προσέξετε καλά η μία κοπέλα, αυτή που δεν είναι μαζί με τις τέσσερις, φοράει καλοκαιρινά παπούτσια. Απλά, δεν είχε να φορέσει άλλα! Ξέρουν από αυτά οι πρόσφυγες και μάλιστα πάρα πολύ καλά! Τα εγγόνια τους, όλοι εμείς, όχι μόνο δεν ξέρουμε αλλά ξεχάσαμε και αυτούς τους ανθρώπους. Ξεχάσαμε τους προγόνους μας! Τι πολιτισμό πρέπει να κουβαλάς μέσα σου για να έχεις τη δύναμη και το κουράγιο, μετά από έναν τέτοιο πόλεμο και μια τέτοια κατοχή, να χαμογελάς και να είσαι αισιόδοξος; Τι πολιτισμό πρέπει να έχεις ώστε να ψάχνεις μέσα στα κουρέλια σου να βρεις ό, τι καλύτερο έχεις για να φορέσεις; Τι κάνει αυτές τις κοπέλες να θέλουν να φαίνονται όσο το δυνατόν πιο όμορφες, τη στιγμή που και οι πέντε είναι παντρεμένες με παιδιά; Αυτό λέγεται πολιτισμός και μάλιστα πολύ υψηλός πολιτισμός.  Πολιτισμός δεν λέγεται ο ρατσισμός και φασισμός, μόλις δύο γενιές αργότερα. Πολιτισμός δεν είναι να φοβάσαι μικρά προσφυγόπουλα μήπως και καθίσουν στη ίδια καρέκλα και στο ίδιο Θρανίο που θα καθίσει και το δικό σου παιδί. Ας δούνε αυτές τι προσφυγοπούλες, πόσο φτωχές είναι, ώστε να φορούν πέδιλα τον Ιανουάριο, αλλά και πόσο υπερήφανες! Ας δούνε και τους εαυτούς τους, και αυτοί φτωχοί είναι, αλλά ρατσιστές, φασίστες, και κακομοίρηδες! Μα όλους του Θεούς του Ολύμπου, θα αναφωνούσε ένας αρχαίος, πόσο βάρβαρους μας έκανε ο πολιτισμός!

Δρ. Τάσος Σαββίδης

Κρηνίδες Φιλίππων, 24/01/2017