ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΕ ΠΕΤΡΑ. ΤΟ ΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ 1951.

  Όταν κοιτάζεις ένα ερείπιο πολλά και διαφορετικά είναι αυτά που μπορείς να καταλάβεις και να νιώσεις. Μπορείς απλά να νιώσεις μια απέχθεια, να δεις ένα άσχημο θέαμα, ένα σκουπίδι που πρέπει να απομακρυνθεί. Μπορείς όμως να σκύψεις πάνω στα ερείπια και ρωτήσεις να σου πουν την ιστορία τους. Τότε, ίσως και να τα αγαπήσεις. Μια τέτοια περίπτωση θα δούμε σήμερα, ένα ερείπιο που πάνω του φέρει το όνομα του ιδιοκτήτη του, δηλαδή ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΔΕΜΙΡΟΓΛΟΥ καθώς και τη χρήση του : ΡΑΦΕΙΟΝ. Η Τρίτη πληροφορία που μας δίνει είναι  η ηλικία του, 1951. Βέβαια, όσο και αν ρωτήσεις τους μισογκρεμισμένους τοίχους θα σου απαντήσουν; Μην βιάζεστε να απαντήσετε «όχι», διότι μπορεί να μην έχουν λαλιά, έχουν όμως μνήμες. Το καλύτερο που έχει να κάνει ένας ερευνητής, ένας ιστοριοδίφης, όπως είμαι εγώ, είναι να ζητήσει από έναν άνθρωπο που έχει ζήσει την εποχή εκείνη για την οποία θέλει να μάθει, μα σταθεί απέναντι από το ερείπιο. Αυτό που θα συμβεί είναι κάτι εκπληκτικό. Είναι σαν να υπάρχει ένας διάλογος μεταξύ τους, σαν τα ερείπια να στέλνουν ξεχασμένες εικόνες και μνήμες στον άνθρωπο που στέκεται απέναντί τους. Αυτό έκανα εγώ και αυτά που μου είπε ο άνθρωπος αυτός γράφω αυτή τη στιγμή. Βέβαια, εγώ είμαι πολύ τυχερός, από τον πατέρα μου ζήτησα πληροφορίες και ως γνωστόν ο Ιωακείμ ( Ο Γιακίμης ) δεν ξεχνάει με τίποτα! Τα ερείπια που βλέπουμε στις φωτογραφίες, λοιπόν, είναι του Ραφείου του Γερμανού και κτίστηκε το 1951, όπως μπορούμε ακόμα και σήμερα να διακρίνουμε στην επιγραφή. Το οικόπεδο άνηκε στην οικογένεια

Σεφέρογλου. Δεν ήταν τετράγωνο, αλλά κατέληγε σε ένα κομμάτι πολύ στενό που επιπλέον ήταν και βράχος. Αυτός ήταν ο λόγος που ο μεγαλύτερος της οικογενείας, Ο Μπερμπέρ Κυριάκος, αποφάσισε να πουλήσει το στενό αυτό κομμάτι βράχου, που ούτως ή άλλως του ήταν άχρηστο. Η κάτω πλευρά του κομματιού αυτού όμως «έβλεπε» στην τότε αγορά των Κρηνίδων που ξεκινούσε από το 1^ο Δημοτικό σχολείο, περνούσε από τα «Κρύα Νερά» και έφτανε έως τα «Καβάκια». Εκεί ήταν τα καφενεία, τα εμπορικά καταστήματα, τα μπακάλικα. Εκεί γινόταν και το «νυφοπάζαρο», όπως ονόμαζαν  τη απογευματινή βόλτα, καθώς εκεί είχαν την ευκαιρία τα παλικάρια της εποχής να συναντηθούν με τις κοπελιές! Αυτοί ήταν οι λόγοι που ο  ράφτης Γερμανός Δεμίρογλου αποφάσισε να αγοράσει αυτό το μικρό και στενό κομμάτι βράχου, για να το κάνει ραφείο. Το κομμάτι οικοπέδου αγοράστηκε το 1950 ( υποθέτω ) και αυτό που έγινε αμέσως ήταν να αρχίσει το σπάσιμο του βράχου με τα σύγχρονα, τελευταίας τεχνολογίας της εποχής, δηλαδή με αξίνες ( γκασμάδες ). Όταν τελείωσε ο εκβραχισμός κτίστηκε και το κτήριο.

Αυτό έγινε το 1951, όπως μπορούμε να δούμε ακόμα και σήμερα στην επιγραφή. Ήταν τόσο καλή η δουλειά που έκανε ο μάστορας που έκανε την επιγραφή που ακόμα και σήμερα, μετά από σχεδόν 70 χρόνια, διακρίνεται πεντακάθαρα. Εκείνη την εποχή υπήρχαν πέντε ( 5 ) ραφεία στις Κρηνίδες. Εκτός από του Γερμανού, ήταν του Γιαννάκη του Μηλιάτη, του Τάκη του «Παππούλη» που το είχε συνεταιρικά με τον Αβραάμ Πατσατζή, του Μιχάλη Μιχαηλίδη και του Απόστολου ( δεν γνωρίζω το επώνυμό του ), ο οποίος είχε καταγωγή από το Δοξάτο. Το ραφείο του Γερμανού κατάφερε να επιζήσει για περίπου 20 χρόνια. Ήταν κάπου εκεί, γύρω  στο  1970, που οι καταστάσεις ανάγκασαν τον Γερμανό να εγκαταλείψει το μαγαζί του. Ο λόγος ήταν πως, από καιρό, η αγορά των Κρηνίδων είχε κατέβει πολύ πιο χαμηλά. Ο Γερμανός, για να επιβιώσει επαγγελματικά, έπρεπε να ακολουθήσει το ρεύμα της εποχής. Έκτισε σπίτι και ένα μέρος του το έκανε ραφείο, πολύ πιο χαμηλά στις Κρηνίδες. Εκεί έμεινε μέχρι που τελείωσε τον επαγγελματικό του βίο.

Το σπίτι αυτό, έγινε σε  ένα μεγάλο οικόπεδο που αγόρασαν από μισό με τον Κυριακίδη Νίκο και υπάρχει μέχρι και σήμερα, απέναντι ακριβώς από το καφενείο του « Καραμανλή».

Τάσος Σαββίδης

Κρηνίδες Φιλίππων, 11/03/2019